Θρίλερ από τα μαζικής κατανάλωσης..από αυτά που χτυπάει το κουδούνι ο δολοφόνος και πάει η ηθοποιός να ανοίξει, ακούει θόρυβο στην κουρτίνα και πάει να δει, ένας λέει ας χωριστούμε και το βρίσκουν όλοι καλή ιδέα. Παιδιά άμα σου τύχει ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ..fact.

Ξεκίνησε έτσι. Από το προηγούμενο βράδυ προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τι να κάνουμε και απόφαση δε μπορούσαμε να πάρουμε. Το μεσημέρι αποφασίσαμε να κουνηθούμε και τελικά απόγευμα αποφασίσαμε πως ήταν η κατάλληλη ώρα να πάμε σε σπήλαιο (spoiler alert: ΔΕΝ ΗΤΑΝ).

Συνεχίστηκε έτσι…

Μετά από περπάτημα και ψάξιμο, βρήκαμε το μονοπάτι το οποίο πέρναγε μπροστά από μια τεράστια στάνη με λίγα σκυλιά μέσα και έξω από τα σύρματα..πήραμε από ένα ξύλο ο καθένας και περάσαμε.

Βρίσκουμε το μεταλλείο. Πάμε να μπούμε, σκύβει ο Μ. να μπει πρώτος, βλέπει να έρχεται κατά πάνω του κάτι με πολύ θόρυβο, πέφτει πίσω και βγαίνει από μέσα μια τεράστια κουκουβάγια.

Τέταρτο σημάδι παιδιά! Το επόμενο θα ήταν να πάρει ο δολοφόνος τηλέφωνο και να πει “Hello Sidney. Do you like scary movies?”. Δεν το πιάσαμε όπως και να χει.

Μπήκαμε..

Κυλιστήκαμε, συρθήκαμε,  σκαρφαλώσαμε, το εξερευνήσαμε, το φωτογραφήσαμε, κάναμε και μια πρόχειρη χαρτογράφηση, και με πολύ ενθουσιασμό βγήκαμε.

Βράδυ πίσσα. Τα κινητά μας σχεδόν άδεια όλα. Οι φακοί μας εντάξει. Προχωράμε.

Το μονοπάτι με πυκνή βλάστηση. Στα 20 βήματα ακούμε γαβγίσματα. Έρχονται προς εμάς, μπαίνει μπροστά ο Γ. και προχωράμε όλοι μαζί με τα ξύλα σε ετοιμότητα, βλέπουμε μπροστά μάτια, τα φωτίζουμε και είναι 10 αγριεμένα σκυλιά, ενώ ακούμε ποδοβολητά προς τα αριστερά μας να μας περικυκλώνουν. Γρυλίζουν. Ο Γ. λέει να προχωρήσουμε. Οι υπόλοιποι δε θέλουμε. Κάνει ένα βήμα μπροστά. Τα σκυλιά σε ετοιμότητα γρυλίζουν, και από αριστερά ακούμε ολόκληρη αγέλη να προσπαθεί να μας προσεγγίσει. Οπισθοχωρούμε και τα σκυλιά μας ακολουθούν από κοντά. Φτάνουμε μπροστά στη σπηλιά σε πανικό κ περιμένουμε λίγο να δούμε αν θα φύγουν ή αν τα άλλα έρχονται από αλλού.

Το ένα κινητό έχει κλείσει, κλείνουμε τα άλλα δύο που έχουν ελάχιστη μπαταρία, και χρησιμοποιούμε το ένα. Ο Γ. λέει να ξαναπάμε από τον ίδιο δρόμο. Τα σκυλιά εκεί. Βλέπουμε μάτια στο σκοτάδι και ακούμε ποδοβολητά. Μας περιμένουν. Η άλλη λύση είναι να κάνουμε τον κύκλο. Να προχωρήσουμε σε αντίθετη κατεύθυνση, να κατέβουμε την πλαγιά του βουνού, και να πάρουμε ένα περιφερειακό χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει πίσω στο αυτοκίνητο. Οι 3 ψηφίζουμε το δεύτερο και ξεκινάμε.

Έχουμε βρει στο google maps 2 στενά μονοπάτια που οδηγούν στο χωματόδρομο. Γρήγορα καταλαβαίνουμε όμως πως δεν υπάρχουν μονοπάτια πια. Η βλάστηση είναι πολύ πυκνή με πουρνάρια και θάμνους που συμπλέκονται και δεν αφήνουν περιθώριο να περάσεις ανάμεσά τους. Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες ακολουθώντας δύο παράλληλα ανοίγματα..όποιας ομάδας το μονοπάτι τελειώνει, φωνάζει και πάει στης άλλης, στη συνέχεια ξαναχωριζόμαστε και προχωράμε έτσι αρκετά.

Όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στο δάσος οι επιλογές λιγοστεύουν. Φτάνουμε σε ένα σημείο που δε μπορούμε να περπατήσουμε πια όρθιοι. Η βλάστηση κλείνει από πάνω μας. Μπαίνει μπροστά ένας, και συνεχίζουμε σκυφτοί με ταχύτητα, όπως πάει το άνοιγμα. Στην αρχή σταματάμε κάθε τόσο να δούμε στο gps τη σωστή διεύθυνση, αλλά μια ώρα μετά δεν έχουμε πια επιλογή. Ακολουθούμε το άνοιγμα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μας τελειώνει η μπαταρία από τα κινητά, πίνουμε όλοι από το τελευταίο μπουκάλι νερό, και αρχίζουμε να ανησυχούμε για τους φακούς μας γιατί δεν ξέρουμε πια πόσο μακριά από τα αυτοκίνητα θα ήμαστε όταν φτάσουμε σε δρόμο. Συνεχίζουμε λοιπόν με ταχύτητα. Το άνοιγμα γίνεται ακόμη πιο χαμηλό. Αρχίζουμε να μπουσουλάμε. Είναι σαν να είμαστε σε σπήλαιο, και να πρέπει να βγούμε γρήγορα, οπότε δε μας είναι άγνωστη η αίσθηση. Μπαίνω μπροστά, προχωράω εξερευνητικά προς τα εκεί που νομίζω πως πάει και οι άλλοι ακολουθούν σε μικρή απόσταση μήπως χρειαστεί να πάρουν άλλη διακλάδωση. Έχουμε καταλάβει πως προχωράμε στο άνοιγμα που έχουν δημιουργήσει αγριογούρουνα, κουνάβια, αλεπούδες στη βλάστηση αλλά δεν το συζητάμε. Πάει καλά, προχωράμε γρήγορα και με αυτοπεποίθηση. Μπαίνω στα δεξιά με ταχύτητα, βρίσκομαι στην είσοδο μιας φωλιάς, και σταματάω ελάχιστα πριν μπω μέσα. Μου φεύγει μια φωνή, συγκρατούμαι, οπισθοχωρώ γρήγορα, και φωνάζω στους υπόλοιπους να πάρουν το άλλο μονοπάτι. Έχω φοβηθεί, λέω να μπει άλλος μπροστά, μπαίνει ο Γ. και συνεχίζουμε. Η τρύπα γίνεται πιο στενή, αρχίζουμε να σερνόμαστε. Φτάνουμε σε ένα μικρό άνοιγμα που μας χωράει καθιστούς, αλλά η τρύπα εκεί κλείνει. Σύσκεψη. Μας έχει μείνει ένα κινητό ανοιχτό. Βλέπουμε πως είμαστε κοντά στο πευκόδασος. Αν μπούμε εκεί μπορούμε εύκολα να φτάσουμε στο χωματόδρομο. Βάζουμε σημάδια γιατί το κινητό θα κλείσει από στιγμή σε στιγμή. Αναλαμβάνει ο Μ. και ξεκινάμε να ανοίγουμε δρόμο μέσα από τα πουρνάρια, γρατζουνιζόμαστε, αγκομαχούμε, αλλά νιώθουμε πως είμαστε κοντά στην ελευθερία.

Φτάνουμε στο δάσος, αρχίζουμε να τρέχουμε όλοι σκόρπια προς τα κάτω χωρίς να μιλάμε αγωνιώντας μήπως ακούσουμε σκυλιά ή χωρικούς που έχουν ξεσηκωθεί από τα γαβγίσματα να μας περιμένουν στα αυτοκίνητα. Η αγωνία έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Βγαίνοντας από το δάσος, σβήνουμε τους φακούς και περπατάμε με το φως του φεγγαριού. Βλέπουμε τα αυτοκίνητα από μακριά και προχωράμε διστακτικά. Και…

Τίποτα. Τα καταφέραμε! Το φεγγάρι λάμπει, είμαστε μόνοι μας, και τα καταφέραμε! Τελικά το θρίλερ μας ήταν περιπέτεια!..Σχεδόν σπηλαιολογική!

Συγγραφή: Χαρούλα Π., Πρωταγωνιστές: Γεράσιμος Τσ., Μάρκος Β., Κυριακή Κ., Χαρούλα Π., Φωτογραφίες: Κυριακή και Χαρούλα